Π Α Ρ Ν Ω Ν Α Σ: Στη φάρμα στις Κολλίνες

περιστεριώνας

οι Κολλίνες όπως φαίνονται από τη φάρμα

(Η Βλαχοκερασιά με την εξαιρετική αρχιτεκτονική, τα νερά, τα πλατάνια μόλις 2 χμ. από τον κεντρικό δρόμο Τρίπολης-Σπάρτης αξίζει την επίσκεψή μας.)

Με 40 χμ. ασφαλτόδρομο με αρκετές στροφές, φτάνουμε στις Κολλίνες και με άλλα 15 χμ. εξαιρετικά στρωτού χωματόδρομου φτάνουμε στη φάρμα. Ο χωματόδρομος φέρει άριστη σήμανση με ξύλινες πινακίδες. Η φάρμα εκτείνεται σε μια τεράστια έκταση, έτσι για να δεις όλα τα ζώα, αγριογούρουνα, αγελάδες, στρουθοκαμήλους, άλογα, αιγοπρόβατα, πάπιες, χήνες πρέπει να οδηγείς το αυτοκίνητό σου από σημείο σε σημείο. Καλό είναι να μάθετε τις ώρες αρμέγματος, βοσκής, σταυλισμού από τα γραφεία της φάρμας στις Κολλίνες.

Εναλλακτικά οδηγείτε στον κεντρικό δρόμο Τρίπολης-Σπάρτης μέχρι το 38ο χμ. οπότε βρίσκετε πινακίδα προς Κολλίνες δεξιά (αν έρχεστε από Τρίπολη) και μετά από 2 χμ. ασφαλτόδρομου συνεχίζεται με 14 χμ. χωματόδρομου και φτάνετε στη φάρμα (γλιτώνετε 25 χμ.)

ο χωματόδρομος που ενώνει με τη δημοσιά Τρίπολης-Σπάρτης

ΚΑΛΩΣ ΗΛΘΑΤΕ ΣΤΟΝ ΠΑΡΝΩΝΑ

Το όρος Πάρνων (υψ.1934) που λέγεται και Μαλεβός, κρύβει πολλές διαφορετικές εκπλήξεις όλες τις εποχές του χρόνου. (βίντεο α΄ μέρος εδώ και β΄μέρος εδώ)
Μπορούμε να ανακαλύψουμε τι ομορφιές του είτε στις ασφάλτινες διαδρομές του, είτε στις χωμάτινες, είτε πεζοπορώντας. Σημαδεμένα μονοπάτια κυκλώνουν το βουνό, οδηγώντας από χωριό σε χωριό, μέσα από φαράγγια, δίπλα σε ρέματα και ποτάμια, μέσα από δάση καστανιάς, μαυρόπευκου και έλατου για να καταλήξουν τελικά στην κορυφή.
Ο διαβάτης μπορεί να ξαποστάσει στο καταφύγιο του ορειβατικού Σπάρτης, να βρει κατάλυμα στα χωριά, να απολαύσει ένα καφέ και ένα γλυκό του κουταλιού στα καφενεδάκια των χωριών και να γευθεί την εξαιρετική κουζίνα με ντόπια κρέατα.
Γιορτές και πανυγήρια είναι διάσπαρτα σε όλο το έτος. Γιορτή του κάστανου έχει η Καστάνιτσα το τελευταίο Σαββατοκύριακο του Οκτώβρη και τα Δολιανά το πρώτο του Νοέμβρη. 26 Αυγούστου γιορτάζει η μονή Μαλεβής, 29 Αυγούστου η μονή Προδρόμου. 22 Ιουλίου το πανηγύρι του Αη Λιά στην κορυφή, όπου πολλοί ακόμη κατασκηνώνουν και ψήνουν όλη τη βδομάδα του πανηγυριού.
Το φθινόπωρο το βουνό ντύνεται στι χρυσαφένιες, καστανοκίτρινες αποχρώσεις των φυλλοβόλων. Μετά τις βροχές τα ρέματα βουίζουν από το νερό. Το χειμώνα κάνουμε πεζοπορία στο χιόνι μέχρι τον ΑηΛιά. Το νερό ξαναγεμίζει τις ρεματιές την άνοιξη που λιώνουν τα χιόνια. Τώρα η φύση ξαναπρασινίζει. Είναι ενδιαφέρον να παρακολουθείς τα καρποφόρα στις αυλές των σπιτιών να ανθίζουν με τη σειρά τους: οι αμυγδαλιές το Φλεβάρη, οι αχλαδιές το Μάρτη, οι μηλιές τον Απρίλη.
Οι διαδρομές στο βουνό είναι μαγευτικές είτε κάτω από το λαμπρό ήλιο, είτε υπό βροχή, είτε σε ομίχλη και ακόμη καλύτερα πάνω στο χιόνι. Που και που θα μας διακόψει ένας σκαντζόχειρος, ή μια χελώνα που περνάει το δρόμο, άλλοτε ένα κοπάδι κατσίκια και πρόβατα, άλλοτε ένας λαγός ή μια νυφίτσα.
Ο δρόμος της επιστροφής στην πόλη, μού έχει αποτυπωθεί σαν μια εικόνα που και'γω δεν ξέρω αν μου δημιουργεί το αίσθημα του αποχωρισμού, αν επιτείνει τη νοσταλγία, ή αν επισφραγίζει την υπόσχεση του ξαναγυρισμού. Ο Πάρνωνας με εκπλήσσει κάθε φορα με τις ομορφιές του.